Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Σεπτέμβριος, 2016

Claude Levi-Strauss, La Pensée sauvage, Librairie Plon, Paris,1962

Εικόνα
  H Άγρια Σκέψη και η «Επιστήμη του Συγκεκριμένου» O Γάλλος ανθρωπολόγος Claude L é vi - Strauss ήταν αναμφισβήτητα ο επιφανέστερος εκπρόσωπος του ευρωπαϊκού δομισμού ( structuralisme ). Το ογκώδες έργο του δίχασε την ευρωπαϊκή διανόηση κι επέδρασε σε διαφορετικούς επιστημονικούς τομείς. Η συμβολή του στον κόσμο των κοινωνικών επιστημών όσο περνά ο καιρός γίνεται ολοένα και πιο ανεκτίμητη. Ο Claude L é vi - Strauss εισήγαγε το επιστημονικό παράδειγμα της Δομικής Γλωσσολογίας  και εφάρμοσε τα πορίσματά της στις κοινωνιολογικές και ανθρωπολογικές έρευνες, ιδρύοντας τον κλάδο της Δομικής Ανθρωπολογίας.             Ο ίδιος, με την κατ' αρχάς εθνογραφική 1 και κατ' επέκταση εθνολογική 2 μελέτη του επιδιώκει να δείξει τη φύση της μυθολογίας και τη σημασία της για την ανάλυση του νοητικού μηχανισμού του ανθρώπινου εγκεφάλου. Ο L . S . ξεκίνησε την εκπαίδευσή του από τη φιλοσοφία, όμως γρήγορα αποφάσισε να την εγκαταλείψει διότι πίστευε πως ο θεωρητικός στοχασμός χωρίς ε

Μαρία Σφήκα: "Εισαγωγή στις πονηρίες της χαράς", εκδόσεις Οιωνός, Λαμία 2011.

Εικόνα
   «Το σώμα, ένα ζωντανό αντηχείο συναισθημάτων» Η Μαρία Σφήκα γεννήθηκε το 1969 στη Λαμία και μεγάλωσε στην Ιστιαία της Βόρειας Εύβοιας. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Το 2006 εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή που τιτλοφορείται Ο Υποκειμενικός Κήπος . Το 2010 κέρδισε το πρώτο βραβείο ποίησης της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών με το ποίημά της «Το πολύ και το λίγο». Το 2011 εξέδωσε τη δεύτερη ποιητική της συλλογή Εισαγωγή στις πονηρίες της χαράς (για την οποία και θα μιλήσω). Ζει στη Ναύπακτο και εργάζεται ως καθηγήτρια Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.             Η εισαγωγή στις πονηρίες της χαράς είναι μια ποιητική συλλογή – μαθητεία επάνω στην πραγματική ζωή και τη χαρά. Η Μαρία Σφήκα διερωτώμενη για την αξία της ποίησης, τη σχέση της με την πραγματικότητα, το σώμα και τη φαντασία, μας ξεναγεί  στα εμπόδια ή τις «πονηρίες» που εμείς οι ίδιοι, ποιητές και μη, θέτουμε στον εαυτό μας αποφεύγοντας να βιώσουμε το σύνολο των συναισ